Fire Dragon Tattoo Studio – 191 – Penis-penis-wagina

Jason wrócił do studia po kilku minutach i okazało się, że tłumek w środku jeszcze bardziej się powiększył. Poza Charliem i jego klientem w pracowni, Nell i jej klientką w drugiej, Kate sprawującą pieczę nad holem zza kontuaru, Mikiem z dokumentami przy stoliku, był jeszcze Ryan. Jego Jason tutaj o tej porze się nie spodziewał, dlatego od razu brwi powędrowały w górę.
— Hej, Jay. Jak płuca? — zagadał Ryan, rzucając właśnie swój plecak obok czerwonej kanapy.
— Spoko, dostały właśnie podwójną dawkę nikotyny. Co tu robisz? — zapytał tatuażysta, zachodząc kontuar, żeby wziąć notatnik i zobaczyć, jak stał w przyszłym tygodniu z klientami. Domyślał się jednak, że czas na robienie grafiki w nowym miejscu pracy Tony’ego będzie miał raczej wieczorami i ewentualnie w weekendy. Chociaż niegłupie też mu się wydało zarwanie w ten sposób nocki. Dobrze się pracowało, gdy była cisza i spokój.
— Przyszedłem odwiedzić pewną osobę z waszej ekipy i nie, nie mam na myśli moich drogich kumpli z dzieciństwa, tytoniowego smoczyska ani Katy, która podejrzanie nie odwraca wzroku od laptopa, więc obawiam się, czy nie znalazła właśnie w internecie, jak niezauważalnie podrzucić podsłuch wszystkim swoim przyjaciołom prosto do sypialni.
Kate, która rzeczywiście dotąd skupiała się na laptopie, uniosła na niego spojrzenie pełne oburzenia.
— Wiesz co?! Jak możesz mi to robić? Ja? Podsłuch? Po co, jak są kamerki? — odpowiedziała, na koniec głupio chichocząc.
Ryan uśmiechnął się do niej czarująco, ale skończył swoją wypowiedź do Jasona, który był już na tyle przyzwyczajony do jego zawiłych zdań, że zdążył przez ten czas upewnić się, że przyszły tydzień miał zawalony umówionymi wizytami.
— I tak, nie wyliczyłem Nelly, bo właśnie z nią muszę zamienić… hm, kilka słów. Ale jeśli znaki na niebie i ziemi mnie nie mylą, to właśnie jest zajęta tworzeniem jakiegoś Yody, Watsjajany Mallanagi, Splintera czy innego mistrza na jakimś chlubnym miejscu ludzkiego ciała takim jak pośladek.
Mike uniósł na niego wzrok znad tony papierków. Czasami się zastanawiał, czy przypadkiem Ryan nie ma gdzieś w mózgu tych tekstów zakodowanych i po prostu je włącza, gdy otwiera usta.
— Watsja… Malla… co?
— Prawdopodobny autor Kamasutry, Mikey — wyjaśnił Ryan z olśniewającym uśmiechem, a Kate dodała do siebie z rozbawieniem „to już wiem, czemu mistrz”.
Manager studia pokręcił głową, również z uśmiechem, po czym wrócił do podliczania przychodów. Musiał to wszystko dzisiaj ogarnąć, bo w jego drugiej pracy też była masa spraw do załatwienia. W takich momentach zastanawiał się, kiedy nadejdzie ten moment, że osiągnie poziom „Alex”.
— Ryan, serio… — Jason wtrącił się, opierając łokciami o kontuar. — Ta rozmowa mogła wyglądać tak: „Cześć, Jay. Część, Ryan, co tu robisz? Przyszedłem odwiedzić Nell. A, okej, ale pracuje. Spoko, poczekam”.
Kate trąciła go łokciem ze śmiechem.
— No… mogła. Jakby to nie był Ryan, tylko Lenny. Mylisz nasze słoneczka.
— I ja już chyba wiem, dlaczego wolisz spędzać czas z tym drugim — niezrażony uwagą Jasona Ryan dodał swój komentarz, a potem dopytał: — Więc rozumiem, że wasza jedyna czekoladka zajęta jest zasileniem waszego konta i Mikey będzie mógł niedługo doliczyć kolejne setki dolarów?
— Taa, ale tatuuje od dziewiątej. Pewnie zaraz skończy — odpowiedział Jason zwięźle, kartkując notes. Musiał gdzieś tu znaleźć dzień, kiedy skończy trochę wcześniej.
Kate za to była bardziej zainteresowana nowym wydarzeniem. Na pewno bardziej niż Mike, który nie zważał na to wszystko i skupiał się na liczeniu oraz bardziej niż Jason, który zaznaczał w notatniku, do której w jaki dzień chciał pracować.
— A co od niej chcesz? — zapytała niewinnie.
— Chcę się upewnić, jak obecnie miewa się jej podejście do mojego faceta, czy wciąż marzy o wskoczeniu mu do łóżka lub o jakiejś romantycznej randce w fabryce Nutelli i czy ostatnia policyjna interwencja nauczyła czegoś ją i jej chłopaka.
Tym razem słowa Ryana musiały pobudzić nie tylko uszy i wyobraźnię Kate, ale też męskiej dwójki znajdującej się w holu, bo manager i tatuażysta od razu odwrócili wzrok od swoich notatek.
— Co…? Jaka interwencja? — pierwszy zapytał Mike, zawsze stając się bardziej czujny, kiedy temat dotyczył policji i jego kumpla… który zwykle nie miał z policją dobrych stosunków.
Ryan uśmiechnął się krzywo i uznał, że w oczekiwaniu na wolną chwilę Nell opowie reszcie, co wydarzyło się w zeszły piątek. Umiał tak długo i kwieciście opowiadać, że wszystko zajęło mu prawie pół godziny. Właściwie dłużej niż działa się cała sytuacja. Ale tym razem Mike i Jason nie mieli nic przeciwko i słuchali cierpliwie, bo wydarzenie było iście nieciekawe, tym bardziej w obliczu kolejnej odsiadki Lenny’ego. Nikt tego nie chciał.
— Dobra, chora akcja… — przyznał manager, a tatuażysta dodał:
— Lenny nic nie mówił na koszu ostatnio, ale jakoś bardziej cisnął. Teraz znam powód. Nie zazdroszczę.
— Ważne, że was nie zgarnęli — podkreślił Mike i położył Ryanowi dłoń na ramieniu. Wiedział, że to nie mogło być dla niego miłe, szczególnie po tym, co przeżyli nie tak dawno temu. Gdy Lenny siedział w areszcie, a Ryan nie miał pojęcia, czy z niego wyjdzie. Każdy widział, jak się to na nim odbiło, a Jason dodatkowo na tyle zakumplował się z jego czarnoskórym partnerem, że ta wizja i jemu wydawała się dość przybijająca.
— Uwierz mi, Mikey, że też tak uważam. Ale teraz na pewno nie dziwisz mi się, że nie chcę, aby się to powtórzyło, a Nelly nie odzywała się do Lenny’ego od tego czasu… więc… tak, zamierzam upewnić się, jak ma się sprawa jej nieszczęśliwie zakochanego serduszka.
Kate zacisnęła usta, chwilę walcząc ze sobą, kiedy tak wszystkiego słuchała i widziała, jak poważnie się zrobiło. Głupio jednak było teraz się przyznać, że w sumie wiedziała o tym jej zauroczeniu i trochę je podburzała. Niespecjalnie, ale nie mogła wiedzieć, że Nell, im więcej się o Lennym nasłucha, tym bardziej będzie go uwielbiać.
— No… W sumie ona rzeczywiście trochę wpadła, bo ten… no, kiedyś spotkałyśmy się z Marg i z Nell na takim babskim wieczorku przy dobrych likierkach, które nam Juan załatwił — zaczęła, a kiedy trzy pary oczu, brązowe, czarne i szare, wbiły się w nią srogo, zagryzła wargę. — I gadałyśmy o facetach i o was, no i Nell strasznie dużo wypytywała o Lenny’ego. Ale nie tylko… no… Pytała, jak to robicie.
Jason ściągnął brwi, Mike skrzywił się i pokręcił głową w osłupieniu, a Ryan wręcz na moment zaniemówił.
— Słucham…?
— No weźcie, przecież faceci też gadają o laskach, o seksie i to na pewno nie mniej niż my! — Kate wybuchła po takiej reakcji i podparła swoje szczupłe boki dłońmi. — Robicie minę, jakbyście pierwszy raz słyszeli, żeby laski o tym gadały!
— Wybacz mi, Katy, że jestem tym zaskoczony, bo niespecjalnie powiązuję w swoim życiu „laski” i „seks”, na pewno domyślasz się powodu. Ale nie, nie przeszkadza mi, że rozmawiałyście o tym, ale bardziej interesuje, co jej powiedziałaś i skąd ewentualnie mogłaś wiedzieć to, co teoretycznie mogłaś jej powiedzieć — odpowiedział Ryan z uprzejmym uśmiechem, który nie mógł zwiastować niczego dobrego. Wewnętrznie wręcz się gotował i w sumie nawet zamiast wstydu przed hipotetycznym ujawnieniem ich… preferencji łóżkowych, czuł zwyczajną złość. Miał wrażenie, że Nell wcinała się w ich życie prywatne, intymne i erotyczne bardziej niż nakazywała przyzwoitość.
— No, ja nic nie wiem, jedynie to, że, no… czasem ktoś coś słyszał, coś ktoś palnął, jakieś ślady miałeś albo… — Kate trochę się zamotała i nie chcąc wyjść na szpiega czy wredną sukę, paplała z nerwów, co jej przyszło na usta. Poczuła przy tym mocnego kuksańca od Jasona siedzącego obok. Wszyscy wiedzieli, że Ryan bynajmniej nie był Charliem i nie lubił, gdy jego sprawy łóżkowe wychodziły na światło dzienne.
— Ale co z Nell? Najarała się tym? — Tatuażysta zdziwił się, chcąc równocześnie odciągnąć myśli Ryana od tego, co Kate mogła wiedzieć.
— Nooo… Właśnie najarała, to było dziwne.
Wtem Ryan wstał, zamierzając już to urwać i po prostu bezczelnie wyciągnąć Nell z jej pracowni, aby zamienić z nią kilka słów. Na szczęście dla dobrego imienia studia, klientka dziewczyny też już wyszła, więc nie była narażona na żadną scenę. I tak musiała wyczuć, że coś jest nie tak, bo kiedy weszła do holu, Ryan stał sztywno, a reszta miała kwaśne miny. Zapłaciła grzecznie i opuściła salon, a Ryan w końcu pokierował się do pracowni portrecistki.
Gdy w holu został tylko Jason, Mike i Kate, ten pierwszy zwrócił się do koleżanki:
— Nie gadaj przy Ryanie takich rzeczy, bo się wkurwia i ma kompleksy. W ogóle nie za dużo ty wiesz…? — dodał ze sceptyczną miną.
— Ja się nawet nie wtrącam, niech się pieprzą, jak chcą, więc, Katy… serio… — dodał Mike ciężkim tonem, a dziewczyna zmarszczyła się i odpowiedziała im spojrzeniem pełnym wyrzutu.
— No jakby to wszystko moja wina była! Byłyśmy podchlane, a ja i tak wiele nie powiedziałam, bo dużo nie wiem. Większość to głupie teorie Charliego, który myśli, że Lenny przed każdym seksem knebluje i krępuje Ryana, a potem go gwałci i na koniec grozi, że jeśli pójdzie na policję, to zabije jego siostrę, siostrzeńca, a na końcu jego samego.
Jason podarował sobie dodawanie, że raczej nie knebluje, bo kiedyś mimochodem wspomniał, że lubi krzyki Ryana.
— To jest chore… Weźcie nasłuchujcie, czy on jej tam nic nie zrobi… Bo Ryan nie ma chyba takich oporów jak Lenny — dodał Mike poważniej, patrząc w stronę korytarzyka. Zupełnie zapomniał o swojej wewnętrznej euforii sprzed kilku chwil, kiedy odkrył, ile zarobili w zeszłym miesiącu.
Pozostała dwójka też popatrzyła w tamtym kierunku, ale nie było słychać niczego specjalnie głośnego, co mogłoby świadczyć o krzykach Ryana, płaczu Nell, czy przewracanych sprzętach.
— Ryan… mi jest serio cholernie głupio, że to tak wyszło… — Nell mówiła z wściekłymi wypiekami na policzkach. Jakże upokarzające musiało dla niej być wysłuchiwanie od innego faceta, że ma się odwalić od jego partnera i nie wlepiać w niego oczu, jak ciele w malowane wrota, bo jest już zajęty. — Ja wiem, że wy jesteście razem i wszystko strasznie głupio wyszło…
Wykręcała przy tym palce i bawiła się licznymi bransoletkami. Siedziała jak na przesłuchaniu, mając wrażenie, że fotel palił jej tyłek, a gdyby tylko się o niego oparła, to upadłaby w jakąś ciemną otchłań, w której zewsząd słychać śmiech i szykanowanie. Chciała stąd zniknąć, a do tego Ryan patrzył jej prosto w oczy z wielką determinacją i bardzo małą dozą zrozumienia.
— Nie jestem przekonany, czy użyłbym słowa „głupio”, bo sytuacja była bardziej poważna niż głupia. Skoro tyle z Katy plotkowałyście na temat mnie i Lenny’ego, to pewnie wiesz, że Lenny siedział za morderstwo i pewnie siedziałby jeszcze dłużej, gdyby nie udało mu się zdobyć zwolnienia warunkowego. Jeśli nie do końca jesteś świadoma, czym jest zwolnienie warunkowe, to powiem ci, że jest to taki magiczny okres, który powinno się przesiedzieć w pierdlu, bo sąd tak sobie zażyczył w dniu wydania wyroku, ale przykładne sprawowanie i bycie dobrym człowiekiem… nadmienię, że w oczach klawiszy i opiekunów, sprawiło, że ten magiczny okres można spędzić w jeszcze bardziej magicznej przestrzeni zwanej wolnością. Niestety… jest haczyk. — Tutaj Ryan uśmiechnął się wymownie, jakby opowiadał pełną zwrotów akcji historię. — Żeby móc korzystać z magicznej wolności, trzeba dalej być przykładnym obywatelem, a zamiast klawiszy i opiekunów nadzorują to panowie w niebieskich mundurach chodzący i jeżdżący po ulicach, a także od czasu do czasu kurator. Tak, dokładnie tacy sami jak ci, którzy ostatnio zatrzymali twoje czarne bezmóżdżątko! Panowie w niebieskich mundurach mają to do siebie, że noszą kajdanki, broń i odznakę, a to z reguły wystarcza, żeby zapakować nieprzykładnego obywatela do radiowozu i zawieźć w bardzo ponure miejsce pełne czarnej magii, krat i zamków, które jednak ciężko obejść… jeśli się już ma jakiś wyrok i wyszło się na warunkowym.
— O Jezu…
— Nie, modlitwy też z reguły nic nie dają.
— Ryan, ale serio… Przepraszam, nie wiedziałam. — Nell przełknęła ślinę, gapiąc się na niego ze zgrozą, a do tego sposób, w jaki chłopak wszystko przedstawił, sprawił, że poczuła się jeszcze bardziej winna. — To nie tak, że ja chciałam ci go zabrać, czy coś… Po prostu… to strasznie głupie. Znaczy niegłupie! Wiesz… trochę mnie to kręci, że wy… razem… Jak jeden facet drugiemu… — zaplątała się, mając wrażenie, że Ryan, zamiast potokiem słów, oblał ją wiadrem lawy.
Ten ściągnął brwi, nie bardzo rozumiejąc, co dziewczyna chce powiedzieć. Stał tuż przed nią, nie mając podczas tego wszystkiego ochoty siadać i tylko mówił do niej jak jakiś kat, ale teraz poczuł się skonfundowany. Jak to jara ją, jak dwóch facetów się pieprzy?
— Jesteś, z tego co wiem… hetero… A hetero, co również wynika z mojej wiedzy i tego, jak media opluwają widzów erotyzmem, niestety przeważnie heteroseksualnym, polega na tym, że laska się pieprzy z facetem i taki seks ją kręci.
— Tak… no, właśnie niby tak, ale facetów jarają na przykład liżące się laski, nie? — Nell wskazała na niego żywo, od razu z głębszym przekonaniem i nadzieją na podanie niezbitego dowodu. Potem jednak zgasła, kiedy na twarzy Ryana nie znalazła zrozumienia. — No… przynajmniej ci hetero.
— Tak, z tego co wiem, Mike nie pogardziłby zobaczeniem swojej dziewczyny w łóżku z inną. Oczywiście, jeśli sam by w tym brał udział, tak sądzę.
— No właśnie! Widzisz! To dlaczego nie miałoby być też odwrotnie…? — Nell rzuciła konspiracyjnie, kiwając głową, jakby to ona teraz, zamiast Ryana, przyswajała tę wiedzę. — Nie? Noooo…
— Hm…
— Noo! Widzisz! Wygląda na to, że jestem…
— Hetero-quasi-kolesiem w ciele czarnoskórej laski, który zamiast schematu wagina-wagina-penis preferuje moduł penis-penis-wagina.
Nell jeszcze chwilę powoli i z zupełnym brakiem zrozumienia kiwała głową, aż w końcu wskazała na niego ręką.
— No… ten… coś w tym guście. Chyba…
Ryan zamyślił się nad tym głębiej. Nawet był w stanie uznać, że jest to możliwe, ale teraz nie był pewien, czy Theo też będzie tak tolerancyjny co do tej teorii. Tym bardziej że sam Ryan nie miał pojęcia, czy jest to na plus, czy minus w obecnej sytuacji, bo niby Nell w takim układzie jarała się nim i Lennym, a nie samym Lennym.
— Załóżmy, że jestem skłonny przyjąć to do wiadomości, ale chyba w tej chwili interesują mnie dwie sprawy trochę bardziej… Po pierwsze, czy rozumiesz, że ja i Lenny zdecydowanie nie wliczamy się w stereotyp hetero samców, których interesuje pierwszy przedstawiony przeze mnie schemat i nie dopuszczamy wagin do naszego łóżka?
— Jasne! Nie ma sprawy, stary, ja się mega pohamuję!
— Świetnie. — Ryan uśmiechnął się. — I jeszcze jedno…
— Już się boję…
— Czy jesteś w stanie przekonać swojego chłopaka, że to nie jest wina mojego faceta i by zostawił go w spokoju?
W tym momencie Nell spuściła wzrok i postukała piętą w metalową rurę stanowiącą podporę fotela dla klientów.
— No, z tym nie będzie problemu… Bo tak jakby nie jesteśmy ze sobą — skończyła z krótkim śmiechem, ale nie uniosła spojrzenia na Ryana. Ten zresztą nie zareagował od razu, bo był tym zaskoczony. Kate nic o tym nie wspominała, a przecież pewnie wiedziałaby pierwsza.
— Och… Przykro mi.
— Spoko. Wiesz, jak nie miał do mnie takiego zaufania, w ogóle wszystko się rypało przez jego zazdrość, to… no, nie było co ciągnąć… — Nell mówiła dalej smutnym głosem, mimo że próbowała wydusić z siebie nutę rozbawienia. Wychodziło średnio, a Ryan to czuł, więc nie bardzo wiedząc, co zrobić w tej chwili, zbliżył się do niej i objął ją jednym ramieniem przyjaźnie.
— Mogłaś powiedzieć, zanim zacząłem się nad tobą pastwić, bo podejrzewam, że w tym momencie dla ciebie ważniejsze jest, że straciłaś faceta, niż że ja mogłem potencjalnie stracić swojego.
Nell zaśmiała się krótko, przytuliła do jego torsu głową i poklepała go po brzuchu. Pociągnęła przy tym nosem.
— Spoko, dobrze, że powiedziałeś, to teraz wiem, jak strasznie kretyńsko się zachowałam i że muszę dać na wstrzymanie, nie?
— Nie sposób się nie zgodzić — odpowiedział Ryan z lekkim uśmiechem i cofnął się.
Chyba musiał powiedzieć Kate, żeby urządziła sobie z Nell kolejny babski wieczorek, tym razem w celu pocieszenia. Tylko żałował, że on sam nie trafił w internecie na żadną stronę oferującą tanie podsłuchy, aby móc podrzucić swojej fioletowej koleżance i upewnić się, czy przypadkiem za dużo nie powie…
Pożegnał się z Nell, która poprosiła go, by wyszedł, bo musi poprawić makijaż. Domyślał się, że oczy jej trochę zwilgotniały. Nie kłócił się, bo mimo wszystko nie bardzo wiedział, jakie pocieszenie działało na tę dziewczynę najlepiej, więc nie chciał pogarszać jej stanu. Zamiast tego zajrzał jeszcze do pracowni Charliego, bo w czasie jego rozmowy z Nell jego klient na chwilę wyszedł się przewietrzyć. Musiał zrobić przerwę w tatuowaniu. Niektórzy tego potrzebowali, gdy miejsce tatuowania było bardziej wrażliwe.
— Puk, puk… — rzucił Ryan, wchodząc do niedużej w porównaniu do tej Jasona i Nell pracowni. Uśmiechnął się do swojego przyjaciela, który odpowiedział tym samym, gdy tylko go zobaczył.
— Hej! Widziałem, że przyszedłeś, ale nie miałem jak się przywitać. Chodź, chodź — zachęcił go Charlie, odsuwając metalowy stolik na kółkach, na którym miał rozłożone wszystkie przedmioty potrzebne do tatuowania. Właśnie zamykał tusze, żeby zaraz wyciągnąć te, które będą mu potrzebne za moment.
Jak zwykle w pracy, jego długie włosy były wysoko spięte, tym razem w byle jaki kok, który jednak ładnie wyglądał na jego głowie. W oczach Ryana zresztą Charlie zawsze był uroczy, a już szczególnie taki rozburzony i rumiany.
Wszedł głębiej i zajął taboret wepchnięty w kącik pomiędzy jedną szafką a drugą.
— Jesteś taki zapracowany swoją sztuką, że dla kumpla nie masz czasu, wiesz co… — rzucił z udawaną urazą.
— No wiesz, tak jakby w pracy jestem, nie? — Tatuażysta zaśmiał się, ogarniając wszystko i co raz na niego zerkając. — Ciesz się, że i tak możesz tu wejść. Gdybym pracował w armii, to byśmy się nie widzieli.
— Gdybyś był w armii, kochanie, to bym po tygodniu dostał list z wojska, że mój przyjaciel poległ w koszarach na treningach.
Tym razem Charlie obejrzał się na niego już z jawnym wyrzutem.
— Weź się pieprz!
— Chciałbym, ale niestety Lenny dzisiaj pracuje. Ale powiedz mi lepiej, co u ciebie słychać, skoro żyjesz i zamiast glocka możesz trzymać w swoich słodkich łapkach bezpieczny pistolet do tatuażu — zasugerował Ryan, ciekaw, co ostatnio działo się u Charliego, bo nie widywali się wiele, a przez smsy niespecjalnie dużo można było się dowiedzieć.
Tatuażysta westchnął i na moment zostawił tusze, aby skupić się na rozmowie z przyjacielem. Podkulił nogi, a dłońmi złapał się siedzenia pomiędzy kolanami.
— Po staremu w sumie. Czekam na smsa od Rusha, bo chciałem go w weekend wziąć do moich rodziców na obiad, ale nie wiem, czy nie pracuje, czy coś.
— Uuu… Niedzielny obiad u rodziców… Prawie jak stare małżeństwo.
— Niby. Wiesz, chcę jakoś z nim więzi zacieśniać, takie tam… Szczególnie teraz, bo kiepsko ostatnio między nami przez jego cycatą sekretarkę. — Charlie skrzywił się, jak ostatnio zawsze, gdy tylko mówił o swojej imienniczce. Wszyscy z ich paczki wiedzieli, że w królestwie nastały mroczne dni. Książę podejrzewany był o zdradę swojego feniksa, jasnowłosa Charlotte mieszała za każdym razem, gdy ktoś o niej powiedział bądź pomyślał, a sam feniks gubił piórka z rozpaczy i złości. Na szczęście nie spalił przy tym szczęścia, które udało mu się dotąd z księciem zbudować. Na razie…
— Masz na myśli przez twoje podejrzenia? — sprecyzował perfidnie Ryan, za co otrzymał kolejne ostre spojrzenie.
Charlie jednak tym razem nie zdążył wypluć na niego jadu, bo coś zabzyczało z jego kieszeni, więc szybko tam sięgnął. Zupełnie, jakby miał tam bombę zegarową, a nie telefon, na który przyszła wiadomość od Rusha.
— O ja pierdolę… Już kręci… — wydusił.
— Hm? Blond książątko? — Ryan z zaciekawieniem do niego „podjechał” i spojrzał mu przez ramię.
— No… Sam zobacz. — Charlie pokazał mu telefon, na którym widać było kawałek rozmowy.
„Hej, Rush, możemy w weekend wybrać się do rodziców na obiad? Buziaki :*” — pisał Charlie.
„Em… A powiedz mi najpierw, czy jest u was Mike, kochanie?” — odpisał Rush.
Ryan spojrzał pytająco na przyjaciela, który rozłożył ręce w geście oznaczającym, że pokazał mu coś oczywistego.
— No co to za odpowiedź? Kręci, jak nic! — odpowiedział z jękiem i ignorując Ryana, wystukał wiadomość do swojego kochanka.
— Poczekaj z oskarżeniami, kochanie, zaraz wszystko się wyjaśni. Ostatnio szybko zakładasz coś z góry, zamiast poczekać, aż punkt A powiąże się z punktem B — zauważył Ryan, ponownie odjeżdżając kawałek dalej i tylko obserwując zmagania przyjaciela z komórką.
Ten jedynie zdążył odpowiedzieć coś na odczepnego, po czym otrzymał wiadomość zwrotną.
— O, pisze, że w sobotę widzi się z Marg i Katy, bo Marg będzie mierzyć suknie ślubne… I mam nie mówić Mike’owi…
Ryan od razu uśmiechnął się pocieszająco.
— Widzisz, kochanie, wszystko się wyjaśniło.
— Taa, jeśli to prawda…
Ryan westchnął głośniej i wstał. Pocałował Charliego w czoło i potargał mu włosy, perfidnie psując mu fryzurę.
— Na pewno prawda i to akurat możesz bardzo łatwo potwierdzić. Tylko poczekaj, aż Mikey wyjdzie, bo pewnie o niczym nie wie, a byłoby szkoda, gdybyś zepsuł niespodziankę, którą słodka Marg dla niego szykuje.
Charlie popatrzył na niego z małym przekonaniem, ale pokiwał głową. Cieszyło go tylko, że może skupić się teraz na kliencie, który miał lada moment wrócić. Nie chciał myśleć o tym, ile z tych wypadów Rusha, czy to firmowych, czy towarzyskich, w których sam nie mógł brać udziału, było kłamstwem…
Schował telefon do kieszeni i wrócił do wyciągania tuszy. Jeszcze tylko wypełnienie lilii wodnych, napis i będzie gotowe.